Kadın sporcular, rekabetçi sporlara katılırken ön çapraz bağlarını veya ACL'yi daha yüksek bir yaralanma riskine sahip oldukları bilinmektedir. ACL'nin bayan sporcularda gözyaşı olasılığı erkek meslektaşlarına göre 2 ila 10 kat daha yüksek bulunmuştur. Belirli bir spor da dahil olmak üzere çalışma popülasyonuna bağlı olarak risk varyasyonları. Kadınların ACL'yi neden erkeklerden daha sık yuttuğuna dair birçok teori öne sürülmüştür.
En yeni araştırmalar, erkek ve kadın sporcuların biyomekanikteki (bedenlerimizin hareket şekli) farklılıklarına işaret etmektedir. İyi haber, okuyacağınız gibi, ACL yırtığı olasılığını değiştirme yeteneğimiz var.
Erkekler ve Kadınlar Arasında ACL Yaralanmalarının Farklılıkları Hakkında Teoriler
Kadın atletlerde ACL gözyaşlarını araştırmak için çok sayıda çalışma yapılmıştır ve basketbol, futbol, amigo ve diğerleri gibi ACL'ye önemli bir talep veren sporlarda ACL yaralanmalarının on kat daha fazla olduğu bilinmektedir. kadınlarda erkeklerden daha yaygındır.
Erkeklerin ve kadınların farklı şekilde inşa edildiği, farklı şekillerde şekillendirilmiş iskeletlerine sahip olduğu ve farklı vücut tiplerine sahip olduğu bir sır değildir. Fakat ACL yırtığı oranının farklı olmasının nedeni büyük tartışma konusu olmuştur.
Bazı teoriler:
- Anatomik Farklılıklar
Pelvis genişliği, Q açısı, ACL'nin boyutu ve interkondiler çentiğin boyutu (ACL'nin diz eklemini geçtiği yer) dahil olmak üzere kadın ve erkek arasında birçok anatomik fark vardır. Sınırlı çalışmalar bu faktörlerde bir farklılık göstermiştir, ancak bir ACL yırtığı sürecek olan bireyleri tahmin etme becerisi değildir.
- Hormonal Farklılıklar
ACL'nin östrojen ve progesteron için hormon reseptörleri olduğu bilinmektedir ve hormon konsantrasyonunun ACL yaralanmalarında rol oynayabileceği düşünülmektedir. Bu popüler bir teoriydi, ancak çoğu bilim adamı, menstrüel siklusun ACL yırtığı olasılığına çok az etkisi olduğunu kabul ediyor.
- Biyomekanik Farklılıklar
Dizin stabilitesi farklı faktörlere bağlıdır. En önemli iki tanesi dizlerin statik ve dinamik stabilizatörleridir. Statik stabilizatörler, ACL de dahil olmak üzere dizdeki ana bağlardır. Dizin dinamik stabilizatörleri eklemi çevreleyen kas ve tendonlardır. Kadınların, sık sık bir ACL yaralanmasına yol açan aktiviteler, dönen, atlama ve iniş sırasında görülen dizde görülen biyomekanik hareketlerde farklılıklar olduğu bulunmuştur.
En kesin kanıtlar, ACL yaralanma oranlarının erkek ve kadınların biyomekaniklerindeki bu farklılıklardan en fazla etkilendiğini göstermiştir. Bazı farklılıklar şunlardır:
- İniş pozisyonu: Kadınlar zıplama pozisyonundan çıktıklarında, diz ile düz bir pozisyona inerler ve çarpma kuvvetini diz eklemine aktarırlar. Erkekler, dizlerinin bükülmesiyle iniş yaparak daha fazla çarpma enerjisini emmeye eğilimlidir.
- Valgus hizası: Kadın dizlerinin artan bir valgus açısına sahip (knock-dizilmiş bir görünüm) ve bu dizilişin sonucu olarak ekstremite hareketleri diz bağlarında daha fazla strese neden olur.
Kadın Sporcularda ACL Gözyaşlarının Önlenmesi
Hareket ettiğimiz yol (biyomekaniklerimiz) eğitim programları ile değiştirilebilir.
Bu eğitim programları vücudumuzu daha güvenli ve daha istikrarlı bir hareketle "öğretir", bu da eklemlere daha az stres verir. Bu programlara nöromüsküler eğitim programları denir.
Nöromüsküler antrenman programları kadın atletlerde ACL hasarı riskini azaltabilir. ACL gözyaşlarının önlenmesinin, bu nöromüsküler eğitim programlarının kullanılmasıyla etkili olduğu gösterilmiştir. Bu programlar, sporcu kaslarını eklemlerinin stabilitesini daha iyi kontrol etmek için öğretir. Çalışmalar, kadınlar bu nöromüsküler eğitim programlarını gerçekleştirdiğinde, ACL gözyaşları riskinin, ACL'yi yırtma riskine (riskte yaklaşık sekiz kat düşüş) düşürdüğünü göstermiştir.
Kaynaklar:
"Slauterbeck J, et al." Kadınlarda ACL yaralanmaları: Neden cinsiyet eşitsizliği ve onu nasıl azaltacağız? " Ortopedi Günümüzde 23: 1, Temmuz 2003.
Sutton KM ve Bullock JM. "Anterior Cruciate Ligament Rüptürü: Erkekler ve Kadınlar Arasındaki Farklar" J Am Acad Orthop Surg. Ocak 2013; 21: 41-50.
Hewett TE, ve diğ. "Kadın atletlerde nöromüsküler antrenmanların diz yaralanması insidansına etkisi: Prospektif bir çalışma." Am J Sports Med 1999; 27: 699-706.